BARDAJ KANTOJ DE VERA MATVEjEVA

Traduko de T. Auderskaja

                  ***

Tre bedauxrinde, sed mi multkoloras

Kvazaux sapovezik’,

Imagu al vi...

 

Facila kaj hela, mi flugas kun sent’,

Sed viv’ mia dauxras ne pli ol moment’...

 

Mi sxvebas senpeze, kaj la cxielarkoj

Dancadas sur mi,

Imagu al vi...

 

Sed baldaux mi igxos la akvo malpura.

Ho kiel forkuri de l’ sorto terura?

 

Mi estus prefere la akvo malhela

En monta rojet’,

Imagu al vi...

 

Mi tiam alfluus al akvo de l’ mar’

Kaj cxiam mi restus la sama akvar’.

 

 

IRLANDA KANTETO

 

Min ne forgesu dum la voj’,

En songxo ne forgesu min!

Mildigxos vento kaj malgxoj’,

La hejm’ ne plu altiros vin.

Mi scias, akvo de la mar’

La amon sxangxas al amar’,

Sed kial? – Gxi ne diras, cxar

Senvorte fluas onda ar’,

La onda fluas ar’...

 

Sopiras mi dum tuta jar’,

Kaj vane sercxas vin apel’.

Ho, estu firma via vel’

Dum stormoj en la alta mar’,

Ne falu masto dum venteg’.

Se nigra igxos la cxie’

Kaj bluaj ondoj – griza greg’,

Tiam – protektu, Dio, vin!

Protektu vin, angxel’!

 

Sxpinadas-teksas mi sen cxes’,

Kaj ne lacigxas mia man’.

Mi scias fari laux neces’

La tolon, sxnuron, ion ajn!

L’ maristo viva venu nur!

Ne prenu lin la mara ond’!

Se ne revenos – forta sxnur’

Jam pretos kun fidinda nod’,

Fidinda pretos nod’!

Por mi ja pretos nod’!

 

 

 

 

 

   AMO

 

Tiu fajro ne povos sekigi vin –

Cxu granda, cxu eta gxi.

Ecx guton da akv’ ne varmigos gxi –

Cxu granda, cxu eta gxi.

Sed sxvebas gxi en cxiela senlim’

Kaj glitas sur ondoj en marmalproksim’.

La homoj nomas gxin simple am’,

Nomas cxiuj el ni.

 

La pluv’ ne estingos la fajron cxi,

Gxin ne forblovos vent’.

Sed povas ja mem malaperi gxi

En cxij ajna moment’.

Eble, ne fajro, sed stela rebril’,

Eble, dangxera kaj pika scintil’.

La homoj nomas gxin simple am’.

Singardu kun tiu sent’.

 

La amo, glitu sur onda abism’,

Ne dronu en sxtorma mar’.

La amo, sxvebu sub firmament’ –

Ne estu por vi la bar’.

Kvankam nenion mi volas de vi,

Mi same nenion bezonas sen vi...

Do, lumu, fajreto, en tag’ kaj nokt’,

Dum flugas la taga ar’...

 

 

  GREEN SLEAVES

 

Amato mia forgesis min,

Kaj kulpas pri tio kuranta roj’;

Rigardis li al strifluoj sub pin’

Kaj sorcxis lin akva voj’.

Ja cxiuj scias – perfidos gxi,

Kaj ne revenos la vagabond’,

Li iros cxiam post hela vizi’

Kaj foriros el nia mond’.

 

Diru al mi, kuranta roj’,

Dum jaroj kuris vi gxis montar’.

Cxu vere mi en neniu foj’

Lin ekvidos, kaj dauxros separ’?

Mi jxetos al akvo florkronon do,

Atingu lin, revenigu lin!

Ne diru, ke mi cxagrenigxis tro,

Diru, ke ridis, sendinte vin.

 

Sed ne rapidu nur vi, esper’,

Forlasi min, adiauxi min.

Ni kune auxskultos sub nokta aler’

De l’ akvo konstantan “tin-tin’”.

Kaj viv’ forfluos kun akva stri’,

Nebul’ sin sternos sur bord’.

Jam ne revenos nek li, nek mi,

Nur tintos striflua kord’.

 

 

PRINTEMPO

 

Cagrenigxis mi suficxe,

Ke hazardo malfelicxe

Povas trafi nin.

Dume ni ploradis triste,

Petis pri la sav’ insiste,

Ravis nin fascin’.

 

Jen printempo en la vero

Kun promeso de somero

Estu gxi la gxoj’.

La odor’ de pan’, mielo,

La plej rava sub cxielo

Gxi – komenc’ de cxiu voj’.

 

Sonu kanto gxojgratula

Pro l’ printempo bluokula

Kaj la suna tag’.

Ploru negxo en degelo,

Lasu vintron en malhelo,

Lasu nin, cxiu plag’!

 

Baldaux krevos la burgxonoj

Kaj aperos verdaj tonoj

En tenera glu’.

Milda fajro de la brancxoj

Kaj elastaj sxosolancoj –

Do, ni vivos plu!

 

Do salutu ni printempon,

La frenezan belan tempon,

Regu cxie rid’!

Pasis vintro kun la ploroj,

Nun aperu cxie floroj,

Venu la lucid’!

 

PROMENADO TRA LA URBO

 

Petas mi, ne sercxu vane min,

Mi foriris por la urb-vagad’,

Duonombre, duonlume

Kvazaux en profunda plongx’.

Kaj mi savos de soleco

Tiujn stratojn kaj kortetojn,

Forgesitajn de la domoj

Por ripoz’ kaj bela songx’.

 

Mi foriris por la urb-vagad’.,

Venton kaj senventon sentis por

Varma pluv’ forvisxu lante

Miajn spurojn de la strat’.

Petas mi, ne sercxu vane min,

Cxar nenie plu ekzistas mi,

Logis min la urb’ vespera,

Nigra regno sen kompat’.

 

Dronos mi sen guto da aer’,

Arde flustras vortojn urb’ al mi,

De fabel’ kaj sorcx’ freneza ret’

Kaptas min, kaj mi senspire

Dissolvigxas en nebul’.

Cxirkauxvolvis kaj brakumis min,

Baris vojon por forkur’ kaj sav’.

Vage dronas en tenebro mi,

Ne penetros gxin okul’.

 

Se ekvidos, ke pereis mi,

Ke ekdormis – ne vekigxis plu,

Vi ne kredu ja, amato,

Kaj ne ploru en angor’.

Nek la mort’, nek dormo trafis min,-

Mi foriris por la urb-vagad’

Kaj senbrue fermis pordon,

Dum ne venis la auxror’.

 

 

  VERDA TEO

 

Al hejm’ mi venos laca,

Kurbita pro tristec’,

Kiel demandosign’.

Kaj du verdetaj tasoj

Ektintos kontraux plet’ –

Por mi kaj vi,

Por vi kaj mi.

 

Oscilos la pendolo

Serena venos lum’

Tra malfermita pord’.

Kaj dum mi sidos sola

En la duonobskur’,

Mildigxos la angor’,

Mildigxos la angor’.

 

Kaj poste vi aperos

El varma noktsilent’,

La fantazia ombr’,

Kaj en demando levos

La brovojn kun atent’,

Tamen sen vort’,

Ne indas vort’.

 

Kaj mi plenigos tasojn

Per forta verda te’.

Ni trinkos por plezur’.

Kaj pri ofend’ dolora

En mia rid’ postplora

Ne pensu nur,

Ne pensu nur.

 

 

 

 

 

Forflugu tempo flue

Tra fauxko de l’ horlogx’,

Cxu gravas ja por ni?

Cxu la tempest’ rabias

Aux nokt’ mistera pias

Jam cxirkaux ni?

Jam cxirkaux ni?

 

Nenio nin timigas,

Kaj sur vespera tabl’

Lumantas la kandel’.

Konversaci’ kaj teo.

Donacas per agrabl’

Varmega te’,

La verda te’.

 

 

 

  BAGATELO

 

Aperis subite en nokta silento

En mia memoro antikva fabel’.

Mi perdis sxueton – malgrava evento!

Neniu alportis gxin, - ah, bagatel’!

 

Mi longe atendis kaj cxesis atendi,

Ja estas pli gravaj aferoj en viv’.

Kial do mi rajtas miraklon atendi?

Ja cxion atingas la  triv’.

 

Kaj perdis mi ie l’ sxueton alian,

Gxi kusxas en polvo sur voja rand’,

Sed mi gxin ne sercxis – ne estis por kio,

Ne maltrankviligis min tiu demand’.

 

Homoj diversaj iras laux voj’:

Bela regxid’ kaj dangxera acxul’.

Eble, rabist’ l’ sxuon trovos sur voj’

Kaj nokte alportos al mia angul’.

 

Domagxe, se havus mi unu nur.

Sed se mankas ambaux – do, ah, bagatel’,

Facile mi pensas, ke – ah, bagatel’!

Forgesos mi cxion sen spur’.

 

 

        ***

Mi ne plu dancos sur strecxita sxnur’,

Sur balancil’ plu ne balancigxos mi,

La balancil’, pendanta de cxielo –

Ah, cxio okazas, kiel devas.

 

 

Ne estus mi fiera en la viv’,

Ne pensus, ke nekomparebla mi, sen par’,

Tiam aliel estus cxio nun, -

Sed mi meritas, kion havas.

 

Mi ne forvelkis pro la senesper’,

Versxajne, rompus troe strecxita sxnur’,

Kaj mi ne povus gxin kunligi,

Por ke cxio okazu, kiel devas.

 

Kvankam hazarde restis viva mi - 

Sed kion travivis mi, estis falo ja.

Sed mi ne sercxas la kulpulojn –

Nu, cxio okazas, kiel devas.

 

La balancilo balancigxas dum

La sxnuro varmas tie, kie mi tenis gxin.

Trairis mi infernon tutan.

Cxu cxio okazis, kiel devas?