Aŭskultu vi!...

Aŭskultu vi!

Se oni stelojn

lumigas

Do – estas ja bezonate al iu?

Do – iu deziras, ke ili ekzistu?

Do – iu nomigas ĉi tiujn kraĉetojn

«la perlo»?

Kaj sin superstreĉante

en blizardoj de polvo tagmeza

strebas aroge al Dio,

timas, ke malfruiĝis,

ploras,

kisas lian muskolecan manon,

petas –

- ke nepre tuj ekestu la stelo! –

ĵuras –

ne plu elteni tiun senstelan suferon!

Kaj poste

maltrankviliĝas,

sed imitas trankvilon,

dirante al iu:

«Nu do, ĉu jam vi ne plu tristas?

Ne timas?

Ĉu?!!»

Aŭskultu vi!

Se oni stelojn

lumigas,

Do – estas ja bezonate al iu?

Do – estas vivonecese,

ke dum ĉiu vespero

en nigra nokt’

eklumiĝu almenaŭ unu stel’?!

ONI NENION KOMPRENAS

Al frizisto mi venis,

diris, trankvila:

«Kombi orelojn vi estu kompleza!»

La frizist’ glathara tuj iĝis vila,

la vizaĝ’ eksimilis al piro peza.

«Nenormala!

            Ruĝhara!» –

                        - la vortoj kiel frap’.

Insultoj sin ĵetis de kvik’ ĝis kviko.

Kaj lo-o-o-o-nge

                    aroge ridaĉis ies kap’,

el tumulto montrante sin, kvazaŭ olda brasiko.

ĈU VI EKPOVOS?

Mi tuj elverŝis el la glaso

La farbon al la map’ rutina.

Mi montris sur la plet’ de graso

Frenezon de la mar’ obstina.

Sur skvamo de la fiŝo lada

Am-vokon legis mi sen dub’.

Sed vi

        en kanto

                serenada

ĉu ludos fluton

                de pluvtub’?