VLADIMIR MAJAKOVSKIJ Tradukoj de T. Auderskaja
*** Aŭskultu vi!...
Aŭskultu vi! Se oni stelojn lumigas Do – estas ja bezonate al iu? Do – iu deziras, ke ili ekzistu? Do – iu nomigas ĉi tiujn kraĉetojn “la perlo”?
Kaj sin superstreĉante en blizardoj de polvo tagmeza strebas aroge al Dio, timas, ke malfruiĝis, ploras, kisas lian muskolecan manon, petas – - ke nepre tuj ekestu la stelo! – ĵuras – ne plu elteni tiun senstelan suferon! Kaj poste maltrankviliĝas, sed imitas trankvilon, dirante al iu: “Nu do, ĉu jam vi ne plu tristas? Ne timas? Ĉu?!!”
Aŭskultu vi! Se oni stelojn lumigas, Do – estas ja bezonate al iu? Do – estas vivonecese, ke dum ĉiu vespero en nigra nokt’ eklumiĝu almenaŭ unu stel’?!
ONI NENION KOMPRENAS Al frizisto mi venis, diris, trankvila: “Kombi orelojn vi estu kompleza!” La frizist’ glathara tuj iĝis vila, la vizaĝ’ eksimilis al piro peza.
“Nenormala! Ruĝhara!” – - la vortoj kiel frap’. Insultoj sin ĵetis de kvik’ ĝis kviko. Kaj lo-o-o-o-nge aroge ridaĉis ies kap’, el tumulto montrante sin, kvazaŭ olda brasiko.
ĈU VI EKPOVOS? Mi tuj elverŝis el la glaso La farbon al la map’ rutina. Mi montris sur la plet’ de graso Frenezon de la mar’ obstina.
Sur skvamo de la fiŝo lada Am-vokon legis mi sen dub’. Sed vi en kanto serenada ĉu ludos fluton de pluvtub’?
|
TRADUKITA POEZIO >