|
*** Auxskultu vi! Se oni stelojn lumigas Do – estas ja bezonate al iu? Do – iu deziras, ke ili ekzistu? Do – iu nomigas cxi tiujn kracxetojn “la perlo”?
Kaj sin superstresxante en blizardoj de polvo tagmeza strebas aroge al Dio, timas, ke malfruigxis, ploras, kisas lian muskolecan manon, petas – - ke nepre tuj ekestu la stelo! – votas – ne plu elteni tiun senstelan suferon! Kaj poste maltrankviligxas, sed imitas trankvilon, dirante al iu: “Nu do, cxu jam vi ne plu tristas? Ne timas? Cxu?!!”
Auxskultu vi! Se oni stelojn lumigas, Do – estas ja bezonate al iu? Do – estas vivonecese, ke dum cxiu vespero en nigra nokt’ eklumigxu almenaux unu stel’?!
ONI NENION KOMPRENAS Al frizisto mi venis, diris, trankvila: “Kombi orelojn vi estu kompleza!” La frizist’ glathara tuj igxis vila, la vizagx’ eksimilis al piro peza.
“Nenormala! Rugxhara!” – - la vortoj kiel frap’. Insultoj sin jxetis de kvik’ gxis kviko. Kaj lo-o-o-o-nge aroge ridacxis ies kap’, el tumulto montrante sin, kvazaux olda brasiko. CXU VI EKPOVOS? Mi tuj elversxis el la glaso La farbon al la map’ rutina. Mi montris sur la plet’ de graso Frenezon de la mar’ obstina.
Sur skvamo de la fisxo lada Am-vokon legis mi sen dub’. Sed vi en kanto serenada cxu ludos fluton de pluvtub’?
|
TRADUKITA POEZIO >