ATENA

 

 E. Mihajlik,

Tr. de T. Auderskaja

 

La Diparadizo fermitas al ni por ĉiam’.

Atena – en grizaj okuloj glacie briletas flam’.

Eternas la saĝo de vi, malgraŭ tempa distanc’,

Kaj iĝis olivo la teron penetra lanc’.

 

Laŭ volo de vi sur ruinoj altiĝis altar’,

Aperis la urbo, reganto de mensoj kaj mar’.

Jarcentoj trapasos, kaj jam kun alia la nom’

Vi kiel Minerva protektos la filojn de Rom’.

 

Sed venkos mizero la saĝon, kaj sinkos en fal’

Flugiloj majestaj post glora fiera batal’.

Vi flugos meznokte, en morna silenta angor’,

Sed fremdas la mondo, kaj portas pereon l’ aŭror’.

 

La strigo senpaca... Ho, kiel teruras kreiv’

De l’ viv’ senracia, naskanta racion sen viv’!

Finiĝos la mondo. Je l’ nomo de akvo kaj flam’,

Memor’ mia, restu! Kaj venu al fin’ kun aklam’!

 

 

                                                                               E. Miĥajlik,

Traduko de Tatjana Auderskaja

NORDA VENTO

 

 

Ni neniam plu ĉe komuna tabl’

Sidos en agrabla agord’,  

Ĉar la vento norda penetris tra

Frakasita rabie pord’.

 

Ĝi elrompis vitron el febla krad’,

Ĝi forblovis flamon de l’ forn’,

Kaj en sia senkompata invad’

Prenas nin, kaj forportas for.

 

 Kaj al ni, amantoj de pac’  kaj kviet’,

De libroj, scio kaj sonĝ’

Estas destinite al nokta silent’

Foriri el varma loĝ’.

 

Ĝuste nin atendas la urba milit’

Kaj odor’ de pulvo kaj polv’,

Ĝuste nin sur sonora strata granit’

Militpafos nokta patrol’.                             

 

Vento tranĉas urbon kun akra fort’,

Nia vivo spitas al ni,

Nia temp’ kiel distordita kord’,

Nin atendas lun’ kaj neni’.

 

Ni ne scias, kio okazos post,

La mallum’ ne timigas nin,

Ĉar la vento norda frapis al pord’, 

Ĉar ni lasis eniri ĝin.   

                                                                

                  

 

E. Miĥajlik,

                                                                                Tr. de T. Auderskaja

RAVENNA

                                                                           .

Al la bordo laga peze ruliĝas ond’,

Kaj ekstaris el blanka ŝaŭmo vidaĵ’ solena:

Temploj, muroj marmoraj – majesta mond’,

 Kiu sur ĉi-Tero nomiĝas urbo Ravenna.

 

Temploj, muroj marmoraj – majesta mond’,

Protektata por ĉiam per Dia Man’  ĉiopova.

Venu, tuŝu, memoru – jen ĉies fond’,

Fort’, potenco kaj glor’ de Romo malnova.

 

Sed ne ĉiuj volas “rekviemi en pac’”,

Ĉar la dorn’ en polm’, l’ Obeon rompanta Pomo –

Tiu urbo sur sep montetoj, virt’ kaj aŭdac’,

En kruciĝo de ĉiuj vojoj, eterna Romo.

 

La aer’, per kiu ni spiras, la nokta rev’,

La eterna Patrujo, kie ni naskiĝis ĉiuj…

Ĉu nin povas indulgi la Papo Sanktega, se

Ni memoras, ka antaŭ la Dio regadis Dioj?

 

Ni aŭskultis Platonon anstataŭ preĝeja ĥor’,

Lernis mondhistorion laŭ propra genealogio,

Kaj pri niaj versaĵoj vastege aŭdiĝas glor’ –

En drinkejoj ĉiuj, alterne kun sakrilegioj.

 

Sed Ravenna estas beata sub Dia gard’,

Kaj de ĉiu muro rigardas la Mastr’ ĉiela…

Tamen, pri niaj ludoj de alta hazard’

Vi demandu ĉe korvar’ apud mur’ bordela!

 

Renversiĝis kaliko, kaj flugis soren anĝel’…

Sed ja devas iu protekti sanktaĵojn niajn:

La eternevivantan, karesan por la orel’

Lingvon, en kiu verkis Katull’ kaj Virgil’  geniaj!

 

Ni staras lastaj kontraŭ obskur’ kaj Neni’,

Kaj inundas la Urbon norda tribar’ abomena…

Ĉio, kion atingis, kion meritas ni –

Estas ŝanco perei en Rom’, sed ne en Ravenna.

 

Fumo nigra kaj grasa alflugas al Rejna bord’

El ruinoj de l’ mond’, de kiu restis nur nomo.

Sed post tricent jaroj la konkerinta hord’

Iĝos mem eternevivanta kaj glora Romo!