|
ORA FISXETO (fabelo el postsovetiaj tempoj)
Vivis avino kaj avo Apud la bordo de l’ maro. La avo estis fisxisto. En iu tag’ sensukcese Fisxkaptis li, fisxkaptadis, Kaj nur en la fino de l’ tago Kaptis li oran fisxeton. Ekpetis lin ora fisxeto: “Forlasu min, kara avcxjo! Se vi permesos la fugxon, Mi vian deziron plenumos, Kian ajn via kapo elpensos!” Kompatis lin bona fisxisto Kaj forlasis al la maro senpage. Revenis li al sia hejmo Kaj rakontas pri l’ tagaj eventoj: “Hodiaux kaptis mi fisxon, Ne simplan – la Oran Fisxeton! Sxi proponis plenumi dezirojn, Kiajn ajn mia kapo elpensos, Sed mi kompatis la povran, Sxin forlasis al maro senpage”. Ekkoleris severa avino: “Stultulacxo vi, sencerbulo! Kial vi sxin forlasis senpage?! Iru, voku la Oran Fisxeton, Kaj transdonu al sxi mian peton: -Mi ne volas esti avino, Volas esti mi esperantistino!” Obeeme revenis la avo Al la bordo de Nigra maro Kaj vokas la Oran Fisxeton: “Venu, treestimata Fisxeto, Havas peton ja mia avinjo: Sxi ne volas avino resti, Volas esti sxi esperantistino”. Aperis el maltrankvilaj ondoj La Ora Fisxeto kaj diras: “Malstrecxigxu, revenu hejmen, Jam via deziro plenumigxis”. Revenis la avo hejmen Kaj kion, imagu, li vidas?! Estas jam la avin’ esperantistino! Sxi per vocxo malbona krias: “Mi ne volas esti esperantistino simpla, Deziras mi gitarludi Kaj kanti, kiel Natasxa Berce!” Denove la av’ kompatinda Revenas al Nigra maro Kaj petas la Oran Fisxeton: “Venu, treestimata Fisxeto! Ne satigxis ja mia avino, Sxi ne volas esti simpla e-ino, Deziras sxi gitarludi Kaj kanti, kiel Natasxa Berce!” Respondis al li la Fisxeto El nigraj ondoj de l’ maro” “Malstrecxigxu, revenu hejmen, Jam via deziro plenumigxis”. Sed kiam revenis li hejmen, Ekvidis teruran scenon: Plen-plena domo de gastoj, Ili fumas, mangas kaj kantas, Kaj inter ili avin’ kun gitaro, Kun dika-dika kantaro, Kiu enhavas tricent mil kantojn. Ektremis la av’, sxanceligxis Kaj ekkuris li tuj al maro Vokante el la tutaj fortoj: Plenumu jam mian peton: Forprenu mian avinon, Proponu al sxi EOLA’n, Ke sxi tie ludu kaj kantu!” Svingis la voston fisxeto Kaj respondis kun gaja rideto: Jam via deziro plenumigxis.” Revenis la av’ – jen avino Lin batas per ambaux manoj: Ja ne estas sigelo stampita, Nur steletoj anstataux nomo: Cxu mi venos al Rusio sen vizo?” Jen ambaux ili kuris al maro Kaj vokas la Oran Fisxeton: Kaj plenumu nian komunan peton: Lasu nin veturi al EOLA aux BET’o Sen invitil’, nek sigeloj, nek vizoj”. Nenion respondis fisxeto Kaj plongxis profunden en maro. Sed av’ kaj avino revenis Al sia Nigramara bordo. Jam ne estas ili esperantistoj Kaj ne revas plu pri tendaroj.
|
ORIGINALA POEZIO >