Sur nia abieto

En granda ora nuks‘

Sidadis en kvieto

La gnomo sen haluks‘.

 

Li iam kruron sxovis

En fendon inter sxel‘;

Subite vent‘ ekblovis,

La nukson rude movis –

Fatalis la sxancel‘!

 

De tiam nia gnomo

El sia bela domo

Ne iras por promen‘:

Li sidas kaj kantadas,

Fabelojn rakontadas

Al pigo kaj ermen‘.

 

El tiuj cxi fabeloj

Jen estas la plej belaj:

 

 

ABIETO

 

En la val‘ abio staris,

Olda estis gxi kaj knaris...

Kun hakilo venis hom‘...

Jen abio en la dom

Lumas ornamita, gxoja

Por Anton‘ kaj lia Zoja.

 

 

 

***

Mornas sxtormo per murmur’:

Mor-mor-mor, mur-mur-mur.

 

Nun nin savos nur la kur’;

Mor-mor-mor, mur-mur-mur.

 

Ondoj glitas laux la spur’

Kvazaux katoj en la kur’,

Persekutas en konkur’

Nin per langoj el velur’…

 

 

Malsekigxos ni gxisoste

Kaj revenos hejmen poste.

Panjo diros: “En futur’

Vi al maro – ne mur-mur!”